Με αφορμή την έκδοση τεσσάρων όμοιων, εν πολλοίς, δικαστικών αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας επανεκρίθη σε σχέση με την διάταξη του άρθρου 45 του ν. 2238/1994 περί του εισοδήματος των μισθωτών, ότι προκειμένου μια παροχή (ανεξαρτήτως της ονομασίας της) να συνιστά φορολογητέο εισόδημα, είτε αυτή καταβάλλεται επειδή το επιβάλλει ο νόμος είτε επειδή συμφωνείται μεταξύ εργοδότη – εργαζόμενου, δεν πρέπει να προορίζεται να καλύψει δαπάνες για την εκτέλεση της υπηρεσίας του μισθωτού ή την ταχύτερη και αποτελεσματικότερη διεξαγωγή της, ακόμη κι αν από αυτήν ο μισθωτός αντλεί έμμεση ωφέλεια.
Η ως άνω κρίσιμη νομολογιακή παραδοχή έδωσε εντελώς διαφορετικές αποφάσεις σε δύο περιπτώσεις. Ετσι, στην περίπτωση της μηνιαίας αποζημίωσης για την δημιουργία και ενημέρωσης βιβλιοθήκης (επίδομα βιβλιοθήκης) των μελών ΔΕΠ εκρίθη οτι η εν λόγω παροχή δεν συνιστά φορολογητέο εισόδημα (29/2014 Ολ. ΣτΕ), ενώ στην περίπτωση του ερευνητικού επιδόματος μεταδιδακτορικής έρευνας εκρίθη ότι αποτελεί φορολογητέο εισόδημα (1026/2013 ΣτΕ).
Ειδικώς σε σχέση με το τελευταίο επίδομα διατυπώθηκε εκ νέου η σκέψη του ΣτΕ με τις υπ’ αριθ. 850-3/2018 αποφάσεις του, σύμφωνα με τις οποίες το εν λόγω επίδομα μεταδιδακτορικής διατριβής αποτελεί φορολογητέο εισόδημα, καθόσον αυτό δεν καταβάλλεται για την κάλυψη δαπανών, στις οποίες υποβάλλονται οι δικαιούχοι, αλλά καταβάλλεται ως κίνητρο για την ταχύτερη και αποτελεσματικότερη προώθηση της έρευνας τους.
Με αφορμή τα ανωτέρω, πρέπει να γίνει δεκτό ότι εξ’ αιτίας του ότι οι εκάστοτε παροχές προς τον μισθωτό δεν προβλέπονται (ούτε και είναι δυνατόν να προβλεφθούν) περιοριστικά και αποκλειστικά στις εκάστοτε νομοθετικές διατάξεις, το ποια παροχή κάθε φορά συνιστά ή όχι φορολογητέο εισόδημα θα πρέπει να κρίνεται με μόνο και τελικό κριτήριο το κατά πόσον αυτή αποτελεί προσαύξηση μισθού ή όχι.